Muharrem Dayanç’dan Yeni Yazı: Mavi Kelebek

MAVİ KELEBEK

Kalabalık.

Hesap günü.

Her varlık kendi dilince hakkını arıyor.

“Sözcük”ler için de mizân kurulmuş.

Şaşkınım.

Sıra onlara gelmiş.

Onlar da dirilmiş, insanla son bir defa kozlarını paylaşıyorlar.

En uzun, en acımasız hesaplaşmanın bu olduğu söyleniyor.

“Kelimelerin hakkına girenler, kelimelerle hakkına girilenler…”

Hemen her hesaplaşmanın bir tarafında bu var.

Hakkına girilen kelimelerle, kelimelerle hakka girilenler iç içe.

Dünya ömrünce kullanılmış, eskitilmiş kelimeler bedel ödetiyor insana, hem de ne bedel.

Hor ve hoyrat kullanmanın bedeli ateş pahası.

Mumdan denizlerde.

Uzun bir beklemeden sonra sıra bana geliyor.

Konuşurken, yazarken, düşünürken, susarken kullandığım (-ne ince bir şeymiş kullanmak-) kelimeler sıraya dizilmiş beni bekliyor.

Haklarını almak için.

Hesap sormak için.

Bir kere kullandıklarımdan binlerce kere kullandıklarıma, tepesinden inmediklerime kadar.

Ne yapacağımı ne diyeceğimi şaşırmışım.

Hakkına girdiklerimi kullanmaya yüzüm tutmuyor.

Hor ve hoyrat kullandıklarımın eline düşmüşüm.

Susuyorum, dinliyorum, bekliyorum.

(Beni doğru yerde, doğru zamanda kullanmadın, diyen mi dersiniz; beni bir kere kullandın bir daha yüzüme bakmadın, diyen mi.

Hiçbir şiirine benimle başlamadın, hiçbir yazını benimle bitirmedin, diyen mi dersiniz; hiçbir öyküne başlık hiçbir makalene anahtar kelime olamadım, diyen mi.

Ömrüm seni beklemekle nihayet buldu gelmedin, diyen mi dersiniz; beni kör kuyularda merdivensiz bıraktın, diyen mi…)

Kelimeler içinde bir kelime.

Neden sonra fark ediyorum, sırasını bozmadan, cennet görmüş yüzüyle beni bekliyor, ‘Ben buradayım, burada da seni yalnız bırakmadım.’ der gibi bakıyor. ‘Sen ne diyeceksin bakalım, ya senin hakkın nasıl ödenir?’ demeden, diyemeden mavi mavi gülüyor.

‘Ben bir şey demeyeceğim, sadece bekliyorum.’ der gibi bakıyor.

‘Seni alıp buralardan götürmeye geldim.’ der gibi.

Niçin diyemiyorum, nereye diyemiyorum.

Üç hecelik susuyorum.

‘Hiç değişmemişsin.’ der gibi bakıyorum.

‘Değiştim.’ der gibi susuyor.

‘Hem de çok değiştim.’ der gibi.

Bir kelebek, mavi bir kelebek kalbimin tam üstünden havalanıyor.

Bir kelebek, ardında mavi bir yol bırakarak kayboluyor.